edebi kaynakların tanımı
Edebi kaynaklar, bir yazarın edebi bir eser yaratmak için kullandığı teknikler, konuşma şekilleri ve üslup yaklaşımları bütünüdür. Her yazarın iletişim kurmaya çalıştığını ve aynı zamanda bunu güzel ve yaratıcı bir şekilde yaptığını unutmayın.
Edebi kaynaklar, kelimeleri birleştirmenin ve kendi anlatı tarzınızı yaratmanın farklı yollarıdır.
Edebi araçlar tüm edebi türlerde kullanılır, ancak şiirde en yaygın olarak kullanıldığı yerde kullanılır, çünkü şiir dili sadece bir gerçekliği tanımlamayı değil, güzelliğin kendisini arzular.
Retorik figürlerin listesi çok geniştir, ancak en önemlilerinden bazılarından bahsetmeye değer. Anafora, bir veya daha fazla kelimenin tekrarından oluşur. Alliterasyonda, tekrar kendini seste gösterir. Abartının abartılı bir boyutu var. Metafor, iki terim arasındaki benzerliğe dayanıyor, metonimide olana benzer bir şey. İroni yoluyla düşüncenin tersi ifade edilir. Retorik figürlerin bu kısa fırça darbesi, var olan pek çok şey olduğunu unutmamalı: paradoks, sembolik, periphrasis, alay, oksimoron, elips ... Her biri farklı bir "formül" kullanıyor, yani kelimeleri birleştirmenin bir yolu dil zenginleştirme için.
Tamamlayıcı kaynaklar
Her ne kadar retorik figürler edebi araçların temel unsurları olsa da, dilin yaratım için gerekli araçlar olarak hizmet eden başka yönleri de vardır. İlk olarak, genel bir yapı olarak gramer bilgisi (kuralları, farklı dil seviyeleri vb.). Edebiyat kaynaklarının bir parçası olan tamamlayıcı unsurlar da vardır: kelimelerin etimolojisi bilgisi, anlamsal değerleri, farklı noktalama işaretlerinin doğru kullanımı, eşanlamlıların kullanımı vb. Bu araçlar konuşma şekillerinden daha az alakalı görünebilir, ancak dilin estetik değerinden ödün vermeden fikirleri iletmek için gereklidir.
Bir ressamın yaratmak için araçlar kullanması gibi, yazarın da çok çeşitli enstrümanlara ihtiyacı vardır. Tüm araçlar kelimelerin hizmetindedir ve bu da bir gerçekliği açıklamayı veya duyguları düşündürücü sanatsal bir şekilde ifade etmeyi amaçlamaktadır.
