Alman idealizminin tanımı
Alman idealizmi, on dokuzuncu yüzyılın felsefi bir akımıdır ve zamanının romantik ruhu içinde çerçevelenmiştir. Bu akımın en temsili filozofu Hegel'dir ve arka planda Fichte ve Schelling'dir.
Genel İlkeler
Felsefi düşüncenin başlangıç noktası, dünyanın dış gerçekliği değil, "benlik" veya düşünme öznesidir.
Başka bir deyişle, önemli olan dünya değil, onun bir fikir olarak temsilidir.
Alman idealizmi, metafizik bir soruyu yanıtlama girişimidir: gerçeklik nasıl bilinebilir?
Şeylerin gerçekliği, yalnızca insanların söz konusu gerçeklik hakkında sahip olduğu bilinçten anlaşılır. Bu anlamda Alman idealizmi, şeylerin gerçekliğini düşünceyle özdeşleştirmekten oluşan gerçekçi geleneğe karşıdır.
Hegelci idealizm
Hegel'in yaklaşımı, doğa ve ruhun mutlak olanın sonucu olduğu fikrinden başlar. Aslında felsefe mutlakın bilimidir ve bu iddia şu argümantasyona dayanmaktadır:
1) ilk aşamada fikirler kendi içlerinde tasarlanır ve bu aşamada insan ruhu öznellikten başlar,
2) İkinci aşamada, fikirler kendi dışında, yani doğada nesnel ruhun parçası olan bir yansıma ve
3) mutlak ruh, fikirleri, öznel ve nesnel kaybolacak ve sanat, din ve felsefe mutlak tinin üç boyutu olacak şekilde anlar.
Hegel'e göre, fikirler tüm bilginin temelidir ve bu anlamda, ruhun üç düzeyi üzerine yaptığı mantık, fikirlerin dünyanın gerçekliğini nasıl değiştirdiğini ve ideallere dönüştüğünün altını çizer.
Hegelci idealizmin sentezi, onun en ünlü fikirlerinden birinde somutlaşmıştır: rasyonel düşünce gerçeklikten ayrılamaz ve gerçeklik ancak aklın bir parçasıysa anlam kazanır. Bu yaklaşım, fikirlerimizden üretilen dünyanın saçma bir şey olmadığını ve diğer yandan mantıksal düşüncemizin gerçeklikle bağlantılı olduğunu söyler.
Marx'ın Alman idealizmine yanıtı
Marx'ın felsefesi materyalisttir ve bu nedenle Hegel'in idealizmine karşıdır. Marx'a göre gerçeği açıklayan insan bilinci değildir, ancak gerçek ve maddi koşullar bilinci belirleyenlerdir.
Fotoğraf: Fotolia - Mihály Samu
