gerçekliğin tanımı
Gerçekliğe, birbirleriyle sürdürdükleri ilişkilerin yanı sıra var olan şeyler kümesi denir . Bu tanım kulağa sağduyu gibi gelse de, gerçek şu ki felsefe alanında uzun süredir çok tartışılan bir kavramdı. Temelde zorluk her zaman, dünyayı anlamada duyuların rolüne verilen önem derecesinde yatıyordu.
Gerçeklik kavramına ilişkin ilk felsefi öneriler, örneğin Platon'un çalışmasında olduğu gibi, klasik Yunanistan'da bulunabilir . Bu filozofa göre, duyular tarafından gözlemlenebilen, fikirler evreninden oluşan gerçek gerçekliğin yansımasından başka bir şey değildir . Bu nedenle, mevcut dünya, kendi desteğinden yoksun bir temsil olarak yorumlanmalıdır.
Önceki pozisyondan farklı olarak, Aristoteles'in vizyonu. Duyuların bize verdiği verilere güvenilir olarak değer verdiği ölçüde, tamamen gerçekçi bir filozof olarak kabul edilebilir. Ona göre, bir gerçeklik nesnesi, töz ve tesadüf kavramlarıyla anlaşılıyordu; ilki, onu belirli bir sınıfa ait yapan biçim, ikincisi, türün her bir üyesi arasındaki değişimdi. Bu analiz unsurları büyük yankı uyandırdı ve Saint Thomas'ın geliştirdiği teoloji ile Orta Çağ'a kadar ulaştı.
George Berkeley'in sonraki yaklaşımları bu kavramlara karşıdır. Bu İrlandalı filozof deneyciliği son sonuçlarına götürdü ve yalnızca dünya algılarının var olduğunu ifade etti; Başka bir deyişle, dünya algıları olduğunu söyleyebiliriz ama dünyanın var olduğunu söyleyemeyiz . David Hume, "ben" ve neden ve sonuç kavramını eleştirdiğinde bu ifadelerden ilham aldı; bu nedenle, bu yorumlar algılanana yabancı olacaktır.
Kant, kendi adına, bu iki konumu gerçeklikle karşılaştırmaya çalıştı ve hem duyular tarafından algılanan verilere hem de bunlara uygulanan zihinsel kategorilere (neden ve sonuç gibi) değer verdi. Bu anlamda her iki pozisyonun bir sentezini oluşturur.
Halihazırda gerçek sorunu daha az tartışılıyor, ancak hala tartışılması gereken konular var. Bunların tedavisi, neyin var olduğunu bilme kapasitemiz ve dolayısıyla bilimin kapsamı ile ilgili olacaktır.
